Het Etentje II

Van MV aan MK, 23 november 2009, 13.50

 

Ha die M.,

De dingen waarnaar je vraagt kán ik wel beschrijven, maar dan zal ik daarna de mail moeten weggooien want ik durf mijn handen er niet voor in het vuur te steken dat mijn bazin mijn mails niet bekijkt. (Hoewel ik dan misschien al lang geleden weggeschopt zou zijn.) Sommige van mijn gedachten zijn niet slecht en ook niet geheim, maar die liet ik alleen maar weg uit mijn vorige mail om hem niet al te lang te maken. Inderdaad is dat waar het nou echt om gaat, en de gebeurtenissen zijn maar het podium voor de acteurs Gevoelens & Gedachten.

En... die zijn er continu natuurlijk. Al meteen in het restaurant waarbij ik iedere handeling van mezelf en van alle aanwezigen analyseer, niet alleen van de mensen aan onze tafel, maar zelfs van vreemden. Meestal volgt er meteen ook een vergelijking met mezelf waarbij ik bijna zonder uitzondering negatief over mezelf denk. Dan zie ik een verliefd stelletje zitten, of een groepje vriendinnen, en dan zie ik mijn eigen tekortkomingen in volle hardheid. Maar ook het interieur, de bediening, de entourage, de menukaart moeten bestuderen, ad infinitum… alles wordt grondig onderzocht, gewogen en vergeleken met situaties van vroeger en in de toekomst. Dat zijn de 'normale gedachten'. Maar veel specifiekere waren er natuurlijk over mijzelf en mijn collega's in de tweede helft, toen iedereen zo los werd en loslippig. Dat je dan beseft hoe zeldzaam het is als de levens van collega's elkaar echt raken, en hoeveel leven er schuilgaat achter die façades die iedereen optrekt. Etc. En hoe ik op dat soort momenten echt veel houd (nuchter als ik was!) van die mensen die ik soms wel eens negatief neerzet, maar juist omdat ze zo zelden menselijk zijn. Noem maar op... (ik zou nog veel meer gedachten kunnen opsommen, maar dat was niet de hoofdmoot waarnaar je vroeg).

Baas & Bazin, daar ging het eigenlijk om dus. Waar moet ik beginnen? Het is moeilijk een los draadje te vinden in die bal van leugens en wansmaak. Het minst erge is misschien nog het chronische wangedrag van mijn baas, de 120 kilo zware peuter, de rasegoïst, de ADHD narcist... Hoe hij binnenkwam, luid schreeuwend, zichzelf gigantisch grappig vindend... meteen 'slemmers' naar binnen ging slaan, vele whisky’s van de duurste soort, zich echt gedragend als de baas die zich nergens wat van hoeft aan te trekken, ieder gesprek over zichzelf liet gaan, deed (zoals hij altijd doet) alsof dit het zoveelste feestje was ter meerdere Ere & Glorie van hem, en niet het afscheidsfeestje van een koudhartig ontslagen collega. Hij liet dan ook op geen enkel moment blijken dat het hem iets deed, begon steeds over het feestje dat we met Kerst zouden gaan vieren (waar Tamara Kruijsheer, mijn ontslagen collega, dus recht tegenover zat... wat moest zij wel niet denken!), bestelde steeds meer drank, teveel eten dat hij vervolgens luidkeels afkraakte, of niet op kon, zei nare dingen tegen zijn vrouw en was op een gegeven moment door zijn energie heen. Dan wilde hij plotseling weg... Galilei had toch geen gelijk: de wereld draait helemaal niet om de zon maar om Milo van Wijk!

Maar ook dat was nog niet het ergste... het ergste zijn bepaalde zakelijke vragen die ik heb. Zijn er echt schandalige dingen aan de hand hier of zou iemand er toch nog een excuus/reden voor hebben? Bijvoorbeeld dat Tamara ontslagen werd omdat Get Set zogenaamd niet genoeg winst maakte; dat een te groot percentage van de omzet aan salaris opging. Daar heb ik vele vragen bij. Niet alleen dat mijn bazin eerst een ruim salaris kreeg terwijl ze zelf steeds minder ging doen (van 5 dagen full time naar 3 à 4 dagen 'en paar uurtjes'), maar ook het wegsluizen van bedragen naar haar privé Holding maatschappij. (Ik zie veel als boekhouder! #1) Dan de opmerking van een andere collega tegen wie mijn bazin had gezegd haar eigen salaris niet meer uit te betalen... terwijl ze juist precies ten tijde van het ontslag haar eigen salaris met 25% heeft verhoogd ('ik zie veel als boekhouder!' #2), dan opmerkingen van Tamara over haar verdediging tegen haar ontslag, dat ze bijvoorbeeld de wiggelroedelopers ter sprake bracht (terecht!)... dat mijn bazin daarop zei dat die niet door Get Set maar door het Mediateam (het bedrijf van mijn mannelijke directeur) betaald werden... terwijl dat niet waar is (('ik zie veel als boekhouder!' #3)... en zo nog veel meer dingen, en hoe ik daar niet over durfde te praten met mijn collega's, ook al omdat ik niet weet hoe alles precies zit, maar hoe ik vrij ernstige bedenkingen heb gekregen... Mijn baas en bazin zijn voor mij nu definitief in een zeer lelijk licht komen te staan, van egoïstische, geldbeluste frauderende (?) mensen-zonder-ethisch-besef. Ik kan daar héél slecht tegen! Waar ben je zonder moraal? D a t   k e u r   i k   a f, zeg ik streng! Al met al dus nogal ernstige gedachtes, en misschien kom ik er zo nog op meer, maar dit is wel even genoeg zo voor je denk ik.

Bedankt voor prijzende woorden trouwens; dat scheelt want ik laad natuurlijk een karrevracht schuldgevoelens op me na sociale gebeurtenissen, waarbij ik me vooral realiseer waarin ik tekort ben geschoten en niet de punten van overwinning.  Jij denkt dat ik 'niet meer stuk kan', terwijl ik vooral denk 'ze zullen me wel een stugge droogkloot gevonden hebben'. Maar ja, je kan niet aan het piekeren blijven, hê hê hê... Ik ga nu je weekendverhalen lezen. Bovenstaande niet teruggelezen dus waarschijnlijk vol spelfouten e.d. Groetjes maar weer,

Martijn

P.S. Als ik getild wordt, dan weet ik liever niet door wie. Zo controleer ik mijn kassabonnetjes ook nooit, omdat ik het liever niet weet als ze weer eens de gewone prijs gerekend hebben in plaats van de actieprijs. Jij werd door een gezichtsloze, zich schuilhoudende booswicht (net als de boeven bij Scooby Doo) genaaid bij Univé terwijl ik een halve avond en dus nu weer een hele ochtend met die mensen moet omgaan. Nu kreeg iedereen bijvoorbeeld het volgde mailtje vanmorgen...

"Het totaalbedrag was 338,25 en ik heb 10,- euro fooi gegeven dat komt neer op 43,50 als ik het deel door 8 want Tamara hoefde niet te betalen! Ik vond het heel gezellig en hoop dat Tamara het ook gezellig vond. gr. Rachel"

Dan kan ik niet anders dan denken 1. wat kil van woord en toon, wat een open graf... 2. waarom noemt ze zichzelf eerst, het ging toch om Tamara, 3. hee, maar Milo zou toch, zoals hij beloofd had, méér betalen, omdat hij zoveel dure whisky’s dronk (gewone was niet goed genoeg natuurlijk), 4. kon het bedrijf niet een gebaartje maken, al was het alleen maar om voor Tamara te betalen… moeten de collega’s nu haar ontslag betalen? Een gebaartje zou wel sjiek zijn... en 5. wanneer krijg ik het bonnetje om in zijn geheel in te voeren in de administratie als bedrijfskosten?

 

Het Etentje I

Van M. aan M., 23 november 2009, 12.04

Dag M.,

Van afgelopen vrijdag kan ik een lange en een héle lange versie opschrijven... maar ik zal mezelf zoveel mogelijk muilkorven, want uiteindelijk ken jij al die mensen helemaal niet en ben je op een dag als vandaag misschien niet zo geïnteresseerd in duistere bespiegelingen, openhartige zelfreflecties, lyrische sentimenten en noem al die onzin maar op. Graag zou ik het lang opschrijven om er misschien zelf nog iets van te begrijpen, maar ik kort in.

Ik reed hier weg met een auto vol collega’s om in Alkmaar het ontslag van Tamara Kruijsheer te gaan opluisteren met een etentje. Parkeren in de Karperton, door de hoerenstraat, het Mexicaanse restaurant in... De rest kwam wat later, toen wij vieren en Tamara (die op tijd was) al een drankje gedronken hadden. Tonic voor mij. Ik zat fijn aan de zijkant van de tafel en was wel opgejaagd en onrustig, maar ik hield prima vol. Mijn Baas & Bazin zaten vlak bij me, wat me enkele aardige en vele onaardige momenten opleverde... (enkele gedachtes daarover kan ik niet eens over de mail delen met je – ze zijn te erg – maar neem van mij aan dat ze me tot ver in de toekomst zullen bijblijven). We aten, we dronken, we kletsten, er leek wel niets aan de hand. Vier collega's waren helemaal niet gekomen (!) en een, Greg, was omdat hij geen kinderopvang kon regelen eventjes langsgekomen met zijn dochtertje, wat ik toch erg aardig vind want hij woont in Heerhugowaard. Een bosje bloemen, een kaart, een cadeautje en voor de deur van het restaurant nog een tijdje drentelen, toen gingen Baas & Bazin en twee collega's weer. De rest, wij vieren en Tamara dus besloten nog wat te gaan drinken. Ze deden erg bezorgd voor mij, denkende dat ik het vreselijk zou vinden, maar hoe slecht kennen ze mij dan! Natuurlijk houd ik niet van drukke kroegen met hakkende housemuziek, maar ik was er voor hen; ik had me al dagen tevoren voorgenomen alles te nemen zoals het zou komen en al waren we naar een karaokebar of stripclub gegaan, of al moesten we gaan salsadansen... ik zou meegaan! De knop was al om.

Wij gingen een kroeg in op het Waagplein waar ik nog steeds frisdrank dronk (later, toen ze maar bleven aandringen één wodka gedronken) en zij steeds 'nog één laatste dan' bier, wodka en sambuca dronken en steeds dronkener en emotioneler werden, vooral Tamara zelf die bij de Mexicaan ook al menig glasie tot zich had genomen, de schat. Veel openhartige praat, o.a. ook over dat ze behalve deze ontslagellende ook nog privé-sores heeft. Veel om elkaars schouders vallen, huilen, zoenen en woest gelach ook tijdelijk geestige opmerkingen. Doorgelopen mascara & verloren dromen... Eindelijk... eindelijk waren we mensen, wij kantoorzombies die jarenlang over laarzen en Tv-programma’s gesproken hadden zonder elkaar toe te laten tot onze echte leefwereld. Waar drank al niet goed voor is! Ik ondertussen stond er broodnuchter, maar evengoed ontroerd en onder de indruk en tevreden met hoe mooi dit afscheid was. Droevig, dramatisch, en potsierlijk misschien zelfs, maar alles, ja alles is beter dan het afgrijselijke handje-toespraakje-bosje bloemen op het grijze kantoor en de kille buitenwereld in!

Terwijl Tamara in haar eentje zwalkend op de fiets terug naar huis ging liepen wij weer terug naar de auto. De anderen rekenden de parkeergarage af (waarover ik me toch nog schuldig voel, zoals ik me over alles schuldig voel) maar lieten het uitrij-kaartje in de automaat zitten; die vond ik alsnog gelukkig. Een mooie terugrit vol gesprekken. Ik bracht iedereen naar huis en plofte om één uur 's nachts op mijn bank waar ik in diep gepeins verzonk tot een uur of drie, vier. Ik dronk één (1) glas wijn en keek naar een of meerdere herhalingen van Pauw & Witteman, zonder te luisteren.

Na de tijd

Dat boek werd niet geschreven. Het ging niet, het mocht niet. De zegen lag er niet op. Of de wind was tegen. Het dorp was uitgemoord voor er een zin uit de overlevering naar de bewoonde wereld kwam. Hoe het ook zij, het boek werd niet geschreven.

De dagen gingen voort in domme regelmaat, de uren tikten weg. Ik kwam iedere dag op tijd, werkte zo hard ik kon en ging meestal als laatste weer weg. Wie ik daarmee wilde plezieren, dat kan ik niet goed zeggen. Misschien was het alleen maar een instinkt, om mijn geliefde medewerkers zo lang mogelijk te zien en bij ze te blijven. Zo deed men dat in de oorlog.