Van M. aan M., 23 november 2009, 12.04
Dag M.,
Van afgelopen vrijdag kan ik een lange en een héle
lange versie opschrijven... maar ik zal mezelf zoveel mogelijk muilkorven, want
uiteindelijk ken jij al die mensen helemaal niet en ben je op een dag als
vandaag misschien niet zo geïnteresseerd in duistere bespiegelingen,
openhartige zelfreflecties, lyrische sentimenten en noem al die onzin maar op.
Graag zou ik het lang opschrijven om er misschien zelf nog iets van te
begrijpen, maar ik kort in.
Ik reed hier weg met een auto vol collega’s om in
Alkmaar het ontslag van Tamara Kruijsheer te gaan opluisteren met een etentje.
Parkeren in de Karperton, door de hoerenstraat, het Mexicaanse restaurant in... De rest kwam
wat later, toen wij vieren en Tamara (die op tijd was) al een drankje gedronken
hadden. Tonic voor mij. Ik zat fijn aan de zijkant van de tafel en was wel
opgejaagd en onrustig, maar ik hield prima vol. Mijn Baas & Bazin zaten vlak
bij me, wat me enkele aardige en vele onaardige momenten opleverde... (enkele
gedachtes daarover kan ik niet eens over de mail delen met je – ze zijn te erg – maar neem van mij aan dat ze me tot ver in de
toekomst zullen bijblijven). We aten, we dronken, we kletsten, er leek wel
niets aan de hand. Vier collega's waren helemaal niet gekomen (!) en een, Greg,
was omdat hij geen kinderopvang kon regelen eventjes langsgekomen met zijn
dochtertje, wat ik toch erg aardig vind want hij woont in Heerhugowaard. Een
bosje bloemen, een kaart, een cadeautje en voor de deur van het restaurant nog
een tijdje drentelen, toen gingen Baas & Bazin en twee collega's weer. De
rest, wij vieren en Tamara dus besloten nog wat te gaan drinken. Ze deden erg
bezorgd voor mij, denkende dat ik het vreselijk zou vinden, maar hoe slecht
kennen ze mij dan! Natuurlijk houd ik niet van drukke kroegen met hakkende
housemuziek, maar ik was er voor hen; ik had me al dagen tevoren
voorgenomen alles te nemen zoals het zou komen en al waren we naar een karaokebar
of stripclub gegaan, of al moesten we gaan salsadansen... ik zou meegaan! De
knop was al om.
Wij gingen een kroeg in op het Waagplein waar ik
nog steeds frisdrank dronk (later, toen ze maar bleven aandringen één wodka
gedronken) en zij steeds 'nog één laatste dan' bier, wodka en sambuca dronken
en steeds dronkener en emotioneler werden, vooral Tamara zelf die bij de
Mexicaan ook al menig glasie tot zich had genomen, de schat. Veel openhartige
praat, o.a. ook over dat ze behalve deze ontslagellende ook nog privé-sores
heeft. Veel om elkaars schouders vallen, huilen, zoenen en woest gelach ook tijdelijk
geestige opmerkingen. Doorgelopen mascara & verloren dromen... Eindelijk...
eindelijk waren we mensen, wij kantoorzombies die jarenlang over laarzen en Tv-programma’s
gesproken hadden zonder elkaar toe te laten tot onze echte leefwereld. Waar
drank al niet goed voor is! Ik ondertussen stond er broodnuchter, maar evengoed
ontroerd en onder de indruk en tevreden met hoe mooi dit afscheid was. Droevig,
dramatisch, en potsierlijk misschien zelfs, maar alles, ja alles is
beter dan het afgrijselijke handje-toespraakje-bosje bloemen op het grijze kantoor
en de kille buitenwereld in!
Terwijl Tamara in haar eentje zwalkend op de fiets
terug naar huis ging liepen wij weer terug naar de auto. De anderen rekenden de
parkeergarage af (waarover ik me toch nog schuldig voel, zoals ik me over alles
schuldig voel) maar lieten het uitrij-kaartje in de automaat zitten; die vond
ik alsnog gelukkig. Een mooie terugrit vol gesprekken. Ik bracht iedereen naar
huis en plofte om één uur 's nachts op mijn bank waar ik in diep gepeins
verzonk tot een uur of drie, vier. Ik dronk één (1) glas wijn en keek naar een
of meerdere herhalingen van Pauw & Witteman, zonder te luisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten