Dat boek werd niet geschreven. Het ging niet, het mocht niet. De zegen lag
er niet op. Of de wind was tegen. Het dorp was uitgemoord voor er een zin uit
de overlevering naar de bewoonde wereld kwam. Hoe het ook zij, het boek werd
niet geschreven.
De dagen gingen voort in domme regelmaat, de uren tikten weg. Ik kwam
iedere dag op tijd, werkte zo hard ik kon en ging meestal als laatste weer weg.
Wie ik daarmee wilde plezieren, dat kan ik niet goed zeggen. Misschien was het
alleen maar een instinkt, om mijn geliefde medewerkers zo lang mogelijk te zien
en bij ze te blijven. Zo deed men dat in de oorlog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten