Incantatie

We bevinden ons vandaag weer op het kantoor, gezeten in de mosterdkleurige bureaustoel aan de crème plastic tafel. De koffie staat dampend kringen te trekken, de computer warmt op, het riet wuift kalmpjes voor de sloot. Wie had dit ooit gedacht… zo te komen werken op een kantoor als dit, onder TL-balken met een telefoon met spiraalsnoer. We kunnen het van de trieste kant bekijken maar dat is nergens voor nodig. Want wat is dit leven toch mooi! Geen half leven in afzondering en gemis, maar een heel! Weliswaar op een duister zijpad, maar toch een heel en volwaardig leven vol onontdekte insecten en zelden-geziene verdorven bloemen. Maar toch... daar zitten we dan. Zware objecten vallen wél sneller dan lichte! Eén-nul voor Aristoteles. Mijn jiu jitsu leraar zei altijd: ‘als jouw truc niet goed werken, jij beter hard lopen.’

Het is toch merkwaardig gesteld met het dierenrijk. Je hebt een vuurvogel, vuurvlinder, vuurmier, vuursalamander, vuurbuikpad, vuurgoudhaantje, vuurkopbaardvogel, vuurpijlinktvis, vuurrugvazant en niet te vergeten de vuurwants. Daarnaast een waterspreeuw, watersalamander, waterkever, waterspin, waterhoentje, wateragame, waterhaas, waterjuffer, waterkonijn, waterleliemot, waterkoedoe, wateropossum, waterslak, waterral, waterrat, waterzwijn, waterrietzanger, waterschorpioen, waterslang, watersnip, watervlo, waterdwerghertje en de waterbuffel… Een hele boel. Voorts zijn er een aardworm, aardhommel, aardboktor, aardwolf en aardvarken. En voor de lucht alleen maar een luchtpijpschreeuwvogel, een weinig artistieke nomenclatuur overigens… Het is duidelijk dat het Luchtruim niet de natuurlijke habitat van de mens is. De aarde wel, maar pas als hij dood is en dan valt er weinig meer te determineren. Er is wel een Luchtmens, maar die komt niet voor in het Grote Dierenboek.

Maar dan nu aan het werk… da capo al fine. Waar is mijn gum? En waar is mijn Guru? Wie leidt mij hier doorheen? Wie spreekt met mij? Een mens heeft iemand nodig om mee te praten. Iemand die dezelfde taal spreekt… voilà! Een mens van hetzelfde spreeksel, zal ik maar zeggen. Geest en woord, gelijk van klank en betekenis. Dag, heeft u misschien mijn woord gehoord? Valk, valk, krulteken, ibis, cirkel, mannetje die zo doet, drie mannetjes in een bootje, oog, gestileerde palm, nog een oog, punt, uit, stik d’r maar in. Nee, maar even serieus: wie spreekt mijn taal hier? Niemand. Hallo meneer de perforator, hoe maakt u het deze grijze morgen? Nichts…

Misschien als ik over die lamp wrijf dat er dan… Of misschien kan ik het Kleine Volkje aanroepen, of de Grote Geest. De Groene Man? Oh Heer ziet mij aan… Vergeef ons, ze weten niet wat ze doen in de directiekamer! Maar laat ik me even concentreren… riobaldo diorama, riobaldo diorama, riobaldo diorama… diadorím.

Hee, de telefoon. “Bedset, goeiemorgen… nee mevrouw, u spreekt niet met De Knorr, nee, helaas, wij zijn een... Wat? Nee. Ja, die heerlijke preisoep? Nee mevrouw, ik kan u niet helpen, ik weet ook niet waarom die niet meer in de supermarkt ligt. Heel jammer! Ik zou zeggen vraagt u er bij uw erkende handelaar om en wie weet dat ze… Goedemorgen mevrouw.” Riobaldo diorama riobaldo diorama... diadorim.

Misschien dat ik een Magische Stof moet maken... men neme zeven stukken spiegel, zeven ravenveren, zeven nietjes (gebruikte natuurlijk) drie wimpers van een neger, een handje confetti uit de perforator, drie el plakband, rood puntenslijpsel en dit alles tot een pasta gekneed met oog van salamander en teen van pad, schaamhaar, kauwgom en koffiedrab. Hierin schrijven wij op improvisatie perkament een Geheime Boodschap. Een Spreuk. Een krachtige invocatiespreuk om ergens een gelijkgestemde geest te vinden… iemand om mee te praten. Of iets ter verdelging van dit kantoor. Waar laat ik mijn Indiculus? Waar zijn mijn grimoires? Niet hier tussen de ordners natuurlijk. Nee… alweer telefoon.